Nie dawno  Tygodnik Siedlecki poprosił mnie bym opowiedział o mojej pracy  w siedleckiej kulturze  w latach 1976 – 1990. Opowiedziałem- bo było o czym. Czytam teraz  ten wywiad i nie mogę się nadziwić  ,dlaczego odarto go z nazwisk , które przytoczyłem  w prawdziwym korzystnym kontekście.  Te nazwiska  to Mieczysław Rakowski- Premier reformator  Zofia Grzebisz – Nowicka Wojewoda Siedlecka  ,Wacław Janas –WICEMINISTER Kultury i Sztuki , Stanisław Lewocik – Przwodniczacy Wojewódzkiej Rady Narodowej Leopold Grzegorek  - przewodniczący Komisji Kultury WRN , Zbigniew Wiedeński –dyrektor Wydziału Finansowego Urzędu Wojewódzkiego w Siedlcach . To dzięki ich zrozumieniu ,inspiracji i konkretnej pomocy mogłem przez 17 lat aktywnie działać w Siedlcach w likwidacji wieloletnich zaniedbań i opóźnień w cywilizacyjnym  i kulturowym rozwoju  miast i wsi Podlasia i Wschodniego Mazowsza .Reformy gospodarcze premiera Rakowskiego ujęte w haśle„ Co nie jest zabronione – Jest dozwolone „ pozwoliły na utworzenie Zakładu Remontowo – Budowlanego Obiektów Kultury przy Wydziale Kultury i Sztuki UW. Rozwiązany został problem wykonawstwa  i budowy  czynami społecznymi Gminnych Ośrodków Kultury i remontów zabytkowych dworów i pałaców na siedziby placówek kultury  .Przywołuję te nazwiska by  im podziękować i ocalić od zapomnienia ludzi i ich pracę w czasach PRL –u . Ostatnio opisuję zdjęcia z archiwum Sokołowskiego Ośrodka Kultury zawierającego 7 000 zdjęć ze wszystkiego co się ruszało w mieście i powiecie sokołowskim od 1964 do 1976 roku Od gospodarczych wizyt Edwarda Gierka w Sterdyni i Józefa Tejchmy w Powiatowym Ośrodku Kultury po dewizowy odłów zajęcy, otwarcie szpitala powiatowego ,różne akademie i imprezy, To archiwum jest dowodem,  że tylko w chorych zaślepionych nienawiścią głowach może się rodzić przekonanie ,że PRL był czarną dziurą w naszej najnowszej historii  Ale  przede wszystkim chciałem dziś podziękować moim koleżankom i kolegom z Wydziału Kultury i Sztuki  którzy ochraniali mnie i wspierali we wszystkich ryzykownych działaniach. Dziękuję Wiesi Wadasowej, kierującej moim biurem i przepraszam za to,  że tyle razy musiała tłumaczyć  Szefom moją nieobecność w biurze oraz szukać mnie w rozległym województwie bym zdążył na pilną naradę u wojewody .lub w komitecie .Dziękuję pracowitym i skrupulatnym księgowym  Teresie Drzewieckiej i Jasi  Grabowskiej pilnujących bym nie popełnił więcej błędów niż popełniałem Dziękuję Eli Kieliszkowej, łączącej urodę z przebojowością i  talentem. Wszystkim moim współpracownikom dziękuję i dzielę się z nimi swoim sukcesem, wreszcie dostrzeżonym, bo wspólnie osiągniętym .Byliśmy ,jesteśmy i będziemy jedną drużyną co potwierdzają  spotkania animatorów kultury w Domu Pracy Twórczej „Reymontółwka „w Chlewiskach .Nie znam środowiska zawodowego ’które jak my ludzie kultury byliby tak zintegrowani .wzajemnie życzliwi i wspierający się. Gdyby tak było  w innych grupach zawodowych ,wśród nowych i starych pracowników różnych instytucji  nasze życie byłoby o wiele przyjemniejsze. Nie umiem wymazać  z pamięci żalu jaki miał śp. Zygmunt Błachnio  do swojego następcy Prezesa Spółdzielni Mleczarskiej w Sokołowie ,który nie zaprosił go na jubileusz tej zasłużonej dla miasta i rolników instytucji. Szkoda., bo może skorzystałby z wiedzy i doświadczenia swojego kolegi i nie doprowadził firmy do upadku.

   Nie byłbym sobą gdybym nie wspomniał o powodach mojego  odwołania. Czytam artykuły z gazet, protokoły różnych nasyłanych komisji analizuję je i dochodzę do wniosku ,że w mechanizmach niszczenia ludzi aktywnych nic się nie zmieniło. .Wystarczy narazić się jakiemuś bonzie. O n uruchomi pismaków. Wyślę komisje z zadaniem znalezienia jakiś  .uchybień i jesteś  ugotowany. Nikt nie zada sobie trudu obiektywnej oceny twojej pracy ,nikt  Ci  nie pomoże i nikt Cię nie wysłucha W moim przypadku, bolszewicy z „Solidarności pracowników kultury z „ bolszewikam”  z ” białego domu” porozumieli się ,  Pierwsi  chcieli mieć dostęp do dużych pieniędzy które pozyskiwałem dla kultury siedleckiej i dysponować tymi pieniędzmi ,bez stosownej wiedzy ,pozostawiając mnie odpowiedzialność za nie swoje decyzje. Tym drugim wydawało się, że jak poświęcą popularnego i nagradzanego dyrektora oddalą od siebie wyroki  rewolucji ustrojowej i zachowają  swoje  wpływy i przywileje. Myślę, że pora o tym rozrachunku z przeszłością pisać co też planuję skoro spotykają mnie tak miłe  gesty jak’ Złoty Jacek ”wręczony  z a byłe zasługi  dla Siedlec i województwa siedleckiego. Piszę teraz  do lokalnych gazet felietony pod tytułem „TAK BYŁO” w których w lekkiej satyrycznej formie ukazuje absurdy pracy i życia w Polsce Ludowej. Czasami mi zamieszczają ale obwąchują z każdej strony by nie narazić się ukrytym wydawcom. Zapomnieli  o przykazaniu Wielkiego Polaka że” prawda Was wyzwoli” Tak więc mam już pokaźny zbiorek takich felietoników i teraz odkładam z emerytury na ich wydanie. Marzy mi się też poważniejsza książka opisująca dziesięciolecie  kultury siedleckiej z lat 1976-1986.Tu potrzebne jest jednak większe zaangażowanie byłych pracowników instytucji i placówek kultury byłego województwa siedleckiego. .Będę o to prosił moje koleżanki i moich kolegów i wierzę, że mi nie odmówią. Tymi książkami podziękuję kapitule Złotego Jacka kierowanej przez profesora Piotra Matusaka za tę  sympatyczną nagrodę  .

                                                          Wacław Kruszewski